منو هل نکن
منو هل نده
چه بلاییه سرم اومده
یکمی بذار
نفسم بیاد
بخدا منو میزنی زیاد
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
میبینی دریای دردم نمکم میزنی
میبینی بابا ندارم کتکم میزنی
ظــــــــــــــــــالــــــــــــــــــــــم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
روضه ی حاج عبدالرضا هلالی شب سه محرم نود چهار
ته گودال فقط پیکر تو مانده و من
همه رفتند فقط مادر تو مانده و من
بوسه باید به روی گونه نشیند اما
چاره ای نیست.....
جوان سینه زنت با همین سه نقطه های بعد روضه پیر شد
طرح دودمه ی خیلی از مراسمات بیست و هشت صفر
دختر بدر دجا امشب سه جا دارد عزا
گاه میگوید پدر گاهی حسن گاهی رضا
عقل میگفت که بر گرد به حرم
عشق میگفت نیوفتی ز قلم
عقل میگفت زیاد است عدو
عشق میگفت غریب است عمو
آقا
شروع من تویی به نام اسمت
مولا تموم آدما غلام اسمت
وقتی کشیدی دستتو رو سرم
شدم گدای دور حرم
تو میدونی که من یه رو سیاهم
عشقم،همه ی دل خوشیم همینه
یه روز چشام اینو ببینه
عزیز فاطمه دادی پناهم
من از تو دل نمیکنم آقا اگه قابل بدونی
اگه میون عاشقات این دل ما رو دل بدونی
من از تو دل نمیکنم مگه میشه از تو جدا شد
مگه میشه دل به تو داد و بی خیال کریل شد
شانه هایم که تکان میخورد میان روضه ات
آثار زلزله ایست که در قلبم رخ داده
گسلی باز شد
باز بیشتر خرابت شدم
حسین جان
